وحالا اگه دلت بخواد

می تونی با یه فریاد
 گلوتو پاره کنی:
دیوارا از بتن مسلحن!

                                                                                                  برای اول آذر 77 وخاطره ی تلخ آن!

روزی مثل همین امروز بود که باد سردی در گرفت و هر چه بود با خود برد و باقی هر چه ماند بوی خون بود  و وحشت بادی دیگر؛ روزی مثل همین امروز، روزی مثل هر روز ما که وحشت جنون جانی انداممان را می لرزاند؛ روزی مثل همین روزهای تلخ ما؛ روزی مثل همین روزهای فراموشی انسان؛ روزی مثل روز فراموشی آزادی.

*** 
 

تو غفلت پروانه را

در بادهای بی هنگام پاییزی ندیده ای

که بدانی آذر ماه

از اواز کدام پرنده ی تنها

این همه زمستان است!

بیرون خانه یک عده آدمی ایستاده اند

سردشان است

می گویند

هر کسی از راه شب آمده

آمده آینه را به خاطر صبح بشکند.

چه غبار غفلتی گرفته این خواب نا تمام!

من حرفم هنوز نا تمام همین ترانه است

پروانه های بعدی را بپا

باد می آید

من زود باز خواهم گشت!

                                       «سید علی صالحی٬ دعای زنی در راه که تنها می رفت»